غنی سازی اوقات فراغت: در تمامی کشورهای پیشرفته برای آموزش دانش آموزان در اوقات فراغتشان برنامه ریزی دقیق انجام می شود. اگر دانش آموزان پس از اتمام مدرسه اوقات خود را تنها به تفرح بگذرانند از محیط مدرسه دور شده و آموزش در سال جدید تحصیلی برایشان دشوار می شود. بنابر این اردوهای تابستانه می تواند در این زمینه یاری رسان باشد.

میخواهیم امسال رو پر از اتفاقات خوب بکنیم  بخشی از این اتفاقات ربط داره به مدرسه   پس بیاین برای این سال تحصیلی هدف های قهرمانانه بذارین ! مدرسه شور آفرین هم تصمیم داره کنارتون باشه و براتون مطالبی با هدف روحیه بخشی، روش درس خوندن و برنامه ریزی آماده کنه 

اینو بدونید که ! درس خوندن سخت تر از این نیست که روزی در زندگیتون حس کنید عمرتون رو الکی هدر دادین و کاش برای آرزوهاتون بیشتر تلاش می کردین  حتی اگر الان هم این حس رو دارین ما رو دنبال کنید. هیچ وقت دیر نیست 

امروز فیلم پسر کاراته باز  ” The Karate Kid “ رو معرفی می کنیم. داستان در مورد پسر بچه ای به اسم دری هست که به دلیل کار مادرش از آمریکا به چین مهاجرت می کنه. دری که با خیلی از مشکلات مهاجرت از جمله متوجه نشدن زبان جدید، تنهایی و دور بودن از مدرسه و دوستانش دست و پنجه نرم می کنه،در مدرسه هم شرایط سختی داره و بعضی از بچه ها اذیتش می کنن. پسر داستانمون هم برای اینکه بتونه جلوی اون ها مقاومت کنه، به ورزش کنگ فو علاقه مند میشه و تصمیم می گیره تا این ورزش رو یاد بگیره و … پیشنهاد می کنیم بقیه ی داستان و خودتون در فیلم دنبال کنین.

آینده یک جامعه از مدرسه ها شروع میشه و یکی از جاهایی هست که شادی میتونه تاثیر زیادی روی عملکرد اون بذاره. وقتی فضای مدرسه و کلاس شاد باشه هم دانش آموزها و هم معلم ها بهتر عمل میکنن.

اکثر ماها این حس رو تجربه کردیم و میدونیم که حس خوب معلم ها میتونه روی بازدهی شاگردها تاثیر بذاره، و در مقابل حس خوب و کارهای دانش آموزها هم میتونه به عملکرد بهتر معلم ها کمک کنه، در واقع هر دو گروه، هم دانش آموزها و هم معلم ها، مدام با هم در تعامل هستند و میتونن حس های خوب رو به هم دیگه منتقل کنن.

(عکس از میز کلاسم در مدرسه 17 شهریور کاج)

ما هر روز یک سری کارهای مشخص رو انجام میدیم. مثلا از یک خیابون عبور می کنیم تا به محل کار یا مدرسه برسیم، از خودکار مشخصی استفاده می کنیم یا پشت میز ثابتی برای درس یا کار می شینیم. تکرار همیشه خسته کننده هست، اون هم وقتی باید یک کاری رو حتما انجام بدی. مثلا باید پشت میز تحریر چند ساعت بشینی و تکالیفت رو انجام بدی، یا میزت در محل کار ممکنه سال ها در یک مکان مشخص باشه.

اول وقت بذار و به این سوال فکر کن: «چه وسیله ای به تو انرژی میده؟ چه وسیله ای هست که با دیدنش حالت خوب میشه؟ یک دسته گل؟ یک مجسمه ی یادگاری از دوستت؟ یک لیوان پر از خودکارهای رنگی رنگی؟ » بعد اون ها رو روی میزکار یا میز تحریرت بذار،

من به شخصه گل و گیاه انرژی مضاعفی میده و به عنوان یک معلم همیشه روی میزم از گیاهان مختلفی استفاده میکنم.

در بسیاری از کلاس های درس در دنیا، دانش آموزان در ردیف های مرتب پشت سر یکدیگر می نشینند. گاهی اوقات روی یکی از دسته های صندلی دانش آموز، تخته ای چوبی به عنوان سطحی برای نوشتن و گاهی میزی جلوی دانش آموز وجود دارد گاهی نیز صندلی هایی را می بینیم که با پیچ به کف کلاس محکم شده اند. غالباً جلوی چنین کلاس هایی، سکوهایی(که همه ی دانش آموزان بتوانند معلم را ببینند) وجود دارد که معلم روی آن می ایستد. در مقابل چنین کلاس هایی، کلاس های درس دیگری هستند که دانش آموزان آن ها به صورت دایره ای بزرگ دور تا دور دیوارهای کلاس می نشینند و یا حتی ممکن است گروه های کوچکی از دانش آموزان در قسمت های گوناگون کلاس با هم مشغول کار باشند. بعضی اوقات نیز به صورت نعلی شکل دور معلم می نشینند که در نگاه اول، مشخص نمی شود معلم کیست. راه های متعددی را در ترتیب میز و صندلی ها مشاهده می کنیم که باعث مطرح شدن سؤالات زیادی می شود. برخی از این سؤال ها عبارت اند از: آیا مدرسه هایی که از انواع چیدمان کلاسی استفاده می کنند، برای آن ها شیوه ای مستمر است یا صرفاً از آن نوع چینش به عنوان مد روز استفاده می کنند؟ آیا ذاتاً ایده ی برتری درباره ی ترتیب چیدن صندلی ها وجود دارد، یا این که چنین کلاس هایی محصول اعتقادی سنتی هستند؟ آیا نوعی از ترتیب چیدن میز و صندلی ها بر نوعی دیگر برتری دارد؟ مزایای هر چینش چیست؟ در این مقاله، درباره ی راه های گوناگون چیدمان میز و صندلی ها بحث شده است.

هر چقدر که از دوران مدرسه دور شده باشیم، چیزهایی هست که هر از گاهی باعث میشن که فکر کنیم: “آه…کاش اینو تو مدرسه بهم یاد داده بودن..” کاش به جای یکی از ساعت های زبان خارجه و ریاضی و فارسی، یک بار هم یه کلاس درباره ی زندگی کردن برگزار می شد. شاید هم هر از گاهی معلمی پیدا شده که سعی کنه حرف های خارج از درس بزنه…اما احتمالا ما حرفهاشون رو جدی نگرفتیم و ترجیح دادیم به جای فکر کردن به حرفهاش، به شیوه ی زندگی خودمون ادامه بدیم.